به گزارش ازناخبر، یک مثل معروف فوتبالی است که می‌گوید «اگر گل نزنی، گل می‌خوری»؛ این مثل معروف امروزه یکی از اصلی‌ترین تاکتیک‌های دنیای فوتبال است؛ اکثر مربیان بزرگ با الگو گرفتن از این تاکتیک، روش بازی را طراحی می‌کنند تا بتوانند توپ را به دروازه حریف برسانند.

زمانی که یک تیم این تاکتیک را به درستی اجرا می‌کند و به گل می‌رسد می‌تواند با تاکتیک «بهترین دفاع، حمله است» از گل زده‌اش دفاع کند و در نهایت برنده مسابقه باشد. اما یکی از ابزارهای موفقیت یک تیم ورزشی داشتن زمین مناسب است تا هم در آن به تمرین و افزایش آمادگی بپردازد و هم مجبور نباشد مسابقه را در زمین رقیب انجام دهد.

حکایت این روزهای شبکه‌های اجتماعی بی‌ربط به بازی فوتبال و تاکتیک‌هایش نیست. متأسفانه در کشور ما به دلیل نداشتن زمین باکیفیت و اختصاصی یا کم توجهی به زمین‌های پراکنده موجود مجبوریم در زمان رقابت‌های مجازی دائما در زمین حریف بازی کنیم و از سوی دیگر با بی‌توجهی به امکانات و افراد توانمند موجود تا حد زیادی انگیزه لازم برای تشکیل یک تیم متحد را از خود سلب کرده‌ایم.

با این شرایط توانایی پیروزی کامل و خنثی کردن تاکتیک‌های رقیب در رقابت‌های مجازی را نداریم.توقع موفقیت کامل از این تیم منطقی نیست مگر در مواقعی که بتوانیم با خلاقیت‌های فردی گل بزنیم یا ضربه‌ای به رقیب تحمیل کنیم.

در سال‌های اخیر نمونه‌های قابل توجهی از برنامه‌ریزی هدفمند رقیب یا بهتر بگوییم دشمن برای ضربه‌زدن به نظام جمهوری اسلامی در اهداف مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، امنیتی و… با کمک گرفتن از بستر فضای مجازی قابل ذکر و بررسی است.

از ایجاد و دامن‌زدن به آشوب و اغتشاش در فتنه ۸۸ و پس از آن سال ۹۶ گرفته تا استفاده از فضای مجازی برای اعمال ‌تروریستی همچون حادثه مجلس و حرم امام(ره)، از نفوذ مخرب فرهنگی و شبهه‌افکنی هدفمند و شبیخون فرهنگی و تلاش برای تغییر سبک زندگی ایرانی اسلامی تا دامن‌زدن به نوسانات ارز و سکه در سال گذشته با کمک فضای مجازی، از تغییر اولویت‌های اجتماعی همچون دامن‌زدن به موضوعاتی همچون نیاز زنان به ورزشگاه مردان رفتن تا تلاش برای تفرقه افکنی بین مردم ایران و برادران عراقی با تمسک به شبهه‌های شرم‌آور و… در این طیف مشاهده می‌شود.

نباید فراموش کرد که جنگ امروز ما با دشمن بیش از جنگ نظامی، به میدان مین گذاری شده فضای مجازی کشیده شده است و کیست که نداند برای پیروزی در این کارزار، بهترین راه، تکرار الگوی تقویت بنیه دفاعی کشور با نگاه به توانمندی‌های داخل است.

اگر جوانان مجاهد صنایع دفاعی کشور در طول سال‌های جنگ تحمیلی و پس از آنکه به علت تحریم دشمن قادر به دریافت تجهیزات نظامی از خارج نبودیم دست روی دست می‌گذاشتند و با تفکر «کار ما نیست»، منفعلانه برخورد می‌کردند امروز ما به یک قدرت برتر موشکی و نظامی در سطح منطقه و جهان تبدیل نمی‌شدیم، لذا مدیریت امروز فضای مجازی کشور نیز تفکری همچون شهید «طهرانی مقدم» می‌خواهد تا با اراده و ناامیدی از دشمن و توکل به قدرت الهی زمین بازی را به نفع ما تغییر دهد.

شبکه های اجتماعی یک ابزار کاملا مورد نیاز برای جامعه ماست ولی باید بومی شود، شبکه های اجتماعی خارجی به چند دلیل قابل اعتماد نیستند، اول اینکه اطلاعاتی که توسط ما تولید می شود به آنها تحویل داده شده و سپس روی سرورهایشان قرار می گیرد که ما باید دوباره برای بازخوانی اطلاعات خود، آنها را خریداری کنیم که این امر از لحاظ اقتصادی برای ما هزینه بر است.

مشکل غیراقتصادی شبکه های اجتماعی خارجی این است که وقتی مسائلی مانند هتک حرمت، نقض حریم خصوصی، کلاهبرداری و سایر تخلفات در شبکه های اجتماعی رخ می دهد ما نمی توانیم با شرکای خارجی مجرم را شناسایی کنیم.

دیتافیشینگ به عنوان مشکل دیگر در شبکه های اجتماعی است که هدف آنها از ایجاد شبکه های اجتماعی جمع آوری اطلاعات مورد لزوم خودشان از میان اطلاعات است که از طریق دیتافیشینگ این اقدام را انجام می دهند.

با راه اندازی شبکه ملی اطلاعات،بسیاری از مشکلات ما در بستر فضای مجازی حل می شود. هرچند گاهی مواقع محدودیت هایی در شبکه های اجتماعی ایجاد می شود و ما هم موافق نیستیم، اما مردم ایران، مسلمان و دارای سابقه طولانی در تاریخ و فرهنگ هستند که اگر به راحتی مورد خدشه و هجوم بیگانگان قرار گیرند مسئله جالبی نیست.

در حال حاضر کشورهای غربی و حاشیه خلیج فارس دشمنی های زیادی علیه ایرانیان داشته و دارند که امروزه نیز از طریق شبکه های اجتماعی سعی در مخدوش کردن امنیت و حیثیت کشورمان دارند، بنابراین لازم است کاربران اینترنت بدانند که از این قضیه، سهل و ساده عبور نکنند و صرفا به خاطر اینکه شبکه های اجتماعی کار آنها را راه می اندازد آن را ابزار خوبی ندانند.

مردم احساس می کنند در شبکه های اجتماعی خارجی اعتماد و امنیت کامل وجود دارد؛ البته این را هم بدانیم،همه مردم خطاکار نیستند، یک درصد کمی از آنها متخلف هستند، آن درصد کم هم چه شبکه های اجتماعی باشد و چه نباشد، شبکه خاص خود را دارند. پس نباید تصور کنیم که در شبکه های اجتماعی خارجی امنیت کامل وجود دارد.

راه اندازی قاصدک، شبکه های اجتماعی تبیان (پی سی و وب)، شبکه های اجتماعی تصویرمحور (aksam.com)، شبکه های اجتماعی ویدیومحور (کلیپ ها)، شبکه تنافس (دانشمندان)، شبکه مدرسه فقاهت (برای طلاب) از جمله برنامه های داخلی در جهت بومی سازی شبکه های اجتماعی است که در این زمینه اقدامات بسیار خوبی اند ولی باید مورد توجه قرار گیرد.

حامد دهقان؛ مدرس سواد رسانه ای و فضای مجازی

انتهای پیام/